تصویر سازی

هنر تصویر سازی از شاخه هنرهای کاربردی می باشد که تصویرگر برای بیان ایده ها و ادراک خود از عناصر تجسمی به بهترین نحو سود می جوید.

در دنیای معاصر، هنر دیگر معنای و مفهوم قدیم خود را ندارد.

با تخصصی شدن هر روزه دنیا، رشته های جدید نیز شخصیتی مستقل می یابند و محدوده خاصی را تحت نفوذ خود قرار می دهند.

یکی از شاخه های جدید و البته جذاب امروز در دنیای هنرهای تجسمی، رشته تصویرسازی یا تصویرگری است.
لازم به تذکر است که هرچند رشته ای به نام تصویرسازی پدیده ای جدید و مربوط به عصر معاصر است

اما پیشینه حضور آن در جوامع انسانی به دوران های بسیار کهن باز می گردد.

از آن زمان که بشر برای ثبت وقایع و اتفاقات زمانه خود دست به خلق تصویر زد، تصویرسازی شروع شد.

به یک عبارت تصویرسازی از گذشته های بسیار دور، در تمدن های مختلف به بیان موضوعات، آیین ها، فتوحات و مواردی از این دست پرداخته است و به خوبی توانسته زینت بخش بناها (داخلی و خارجی)، ظروف (سفالی، فلزی و چوبی) ، جنگ افزارها و لباس ها، کتاب آرایی ها و دیگر ملزومات انسان باشد.

در گذشته هنرمندانی را که به این امور می پرداختند نقاش، نگارگر، مجسمه ساز، حجار، قلم زن و… می نامیدند.

به تدریج و با رایج شدن آثار مکتوب در قالب کتاب و رساله، این حرفه به جایگاه واقعی خود دست یافت

و توانست در قالب متون ادبی، حماسی، مذهبی، علمی و …به حیات خود ادامه می دهد.
امروزه تصویرسازی یا تصویرگری، یکی از شاخه های هنرهای تجسمی است،

و به نوعی از اثر خلاقانه ی تصویری گفته می شود که القاکننده ی تجسمی یک مفهوم یا روایت با فرم بصری است.

این مفهوم و روایت می تواند داستان، شعر، مقاله ای در روزنامه و کتاب و حتی تبلیغات تجاری، سرگرمی ها و اشکال و فرم های روی کالاها و لباس ها باشد.

طبقه بندی انواع تصویرسازی

«هنر تصویر سازی معاصر از اواخر قرن نوزدهم میلادی به دو شاخه تصویرسازی داستانی و تصویرسازی تبلیغاتی تقسیم شد

که به تدریج با معرفی تکنولوژی بصری و وسایل ارتباطات جمعی نظیر سینما

و دوربین های سینما توگراف و تلویزیون از تصویرسازی داستانی شاخه تصویرسازی متحرک که همانا پویانمایی باشد پدیدار گشت.

هنر تصویر سازی معاصر از اواخرقرن نوزدهم میلادی به دو شاخه تصویرسازی داستانی و تصویر سازی تبلیغاتی تقسیم شد

،که به تدریج با معرفی تکنولوژی بصری (تصویری) و وسایل ارتباطات جمعی نظیر سینما و دوربین های سینماتوگراف و تلویزیون

(از دهه ۱۹۵۰ میلادی به بعد) از تصویرسازی داستانی شاخه تصویر سازی متحرک که همانا «پویانمایی» باشد پدیدار گشت.

تصویر سازی متحرک امروزه با پیدایش امکانات جدید تکنولوژی ارتباطی نظیر کامپیوترها(رایانه ها) و ابزارهای ارتباط تصویری روباتیک (سازه های کامپیوتری متحرک) در معرفی اشکال جدید بازی های کامپیوتری مثل «واقعیت مجازی » ، کاملا متحول شده است.

تصویرسازی داستانی غیر متحرک به همراه نقاط اوج احساسی یا وقایع تعیین کننده

را به شکل پلان های تصویری به موازات مسیر حرکت داستان ،تجسم بخشیده است.

که نمونه های آن را در کتاب های قصه برای کودکان

و داستان های پلیسی جنایی و کمیک استریپ ها (داستان های حماسی یا چاشنی کمدی) می توان یافت.

با بررسی کاتالوگ های موزه و گالری ها ی تصویر سازی در دنیا و طبقه بندی آثار تصویرسازان در سطح بین المللی بر طبق معیارهای انجمن های حرفه ای تصویرسازان ، نظیر جامعه تصویرسازان و سالنامه موزه تصویر سازی امریکا ، ( رجوع شود به سی و هشتمین سالانه تصویر سازان ،سال ۱۹۹۶).

طبقه بندی انواع تصویرسازی

هنر تصویرسازی معاصر از اواخر قرن نوزدهم میلادی به دو شاخه تصویرسازی
داستانی و تصویرسازی تبلیغاتی تقسیم شد

تصویرسازان به پنج گروه عمده تقسیم شده اند که عبارتند از:

۱- تصویرسازان نشریات

(که در روزنامه ها و مجلات غالبا به عنوان کاریکاتوریستهای اجتماعی ، سیاسی یا تصویرسازان خبری فعالیت دارند.)

۲- تصویرسازان کتاب ها

 ( که با عنوان ها و موضوعات را به شکل طرح جلد ویا مضامین داستانی را در کتابهای داستانی تصویر سازی می کنند.)

۳- تصویرسازان تبلیغاتی

(تصویر سازی پوسترهای تبلیغاتی ،آگهی های تجارتی و تصویر سازی مربوط به بسته بندی کالاهای مصرفی نظیر مواد غذایی و دارویی و…)

۴- تصویر سازان بنیادهال

و موسسات و نهادها (نظیر تصویرسازانی که پیام ها ی موسسات و نهادهای هنری ،اجتماعی

، خیریه،ورزشی،خدماتی،سیاسی و آکادمیک یا علمی را به مخاطبین خود منتقل می سازند.)

۵- تصویرسازان بین المللی

 (که آثار شان هویت های فرهنگی ،بومی،نژادی، تاریخی و جغرافیایی ملت ها و کشور ها ،انعکاس می یابند.)